Πως έχασα τις αμυγδαλές μου δηλ. την πρώτη αμυντική γραμμή του ανοσοποιητικού συστήματος
Γυρίζω πίσω το χρόνο... και προσπαθώ να θυμηθώ.
Είμαι μικρούλης. Τεσσάρων μόλις χρονών. Και είμαι και πάλι άρρωστος. Για μια ακόμη φορά υποφέρω από πυώδη αμυγδαλίτιδα. Θυμάμαι και πάλι να κλαίω. Όχι γιατί πονάω και έχω πυρετό. Αλλά γιατί η μητέρα μου είναι θυμωμένη. Είναι μόλις 24 χρονών και φοιτήτρια της οδοντιατρικής. Είμαι η αιτία που για μια ακόμη φορά θα μείνει στο σπίτι να με φροντίζει. Εγώ όμως είμαι δυστυχισμένος γιατί θεωρώ τον εαυτό μου υπαίτιο για την αρρώστια μου. Έστω και ασυνείδητα τότε.